Ik wil graag een mooi inzicht met je delen, die mij uit de put heeft gehaald en heeft aangesloten op de bron.
Vandaag had ik het labyrint gelopen, dat aan de voet van de Willibrordus kerk in Heiloo ligt (zie foto). De reden dat ik het ging lopen was om tot verdieping en inzicht te komen. Ik zat nog altijd in een creatieve vacuüm dip, waar de weg oneindig van voelt…
Terwijl ik het bewandelde voelde ik de grote leegte, deze leegte is al een tijd in/bij mij. Na het schrijven van mijn Jaarcirkel boek leek het erop alsof de creatieve bron in mij was opgedroogd. Het onaantastbare vertrouwen wat ik altijd had begon te wankelen. Mijn man zegt weleens tegen mij; Deel toch niet zoveel, je hebt straks niks meer over. Maar dan zeg ik altijd; Nee hoor deze bron is onuitputtelijk…
Dus je begrijpt wel dat het me enigszins zorgen baarde, dat ik de aansluiting op de creatieve bron als afgesloten ervaarde. Hoezeer ik mijn best deed om erbij te komen en probeerde om nieuwe bronnen te onderzoeken, hoe verder weg het leek te zijn…
Terwijl ik het labyrint liep, kwam er een meneer bij, die vertelde mij dat hij dit al vijftien jaar elke zondag loopt en nog nooit iemand in het labyrint heeft gezien. Op het eerste moment vond ik dat grappig, niet wetende dat ik hier later een ‘aha’ momentje door zou krijgen.
Met het lopen kwam alleen het inzicht van dichtbij mezelf blijven omhoog, de meneer was namelijk nogal druk heen en weer aan het stappen en haalde me op de heenweg én terugweg in… Dat was voor mij een mooie uitdaging om dichtbij mezelf te blijven…
Toen ik klaar was besloot ik met mijn mijmeringen nog even naar de runxput te gaan in Heiloo, ik was tenslotte in de buurt.
Ik kwam bij de put en haalde wat water uit de put en liep daarna de Mariakapel in… Terwijl ik daar zat begon ik te mijmeren over de bron en de put…
Toen viel ineens het kwartje; Ik heb al zoveel bronnen aangeboord in mijn werk dat het nu niet nodig is om weer een nieuwe bron aan te boren; het wordt tijd om te verdiepen i.p.v. te verbreden…
Het labyrint stond ineens symbool als de bron van het werk wat ik al heb neergezet en ik voelde dat dit nog veel meer verdieping mocht krijgen. De reeds aangeboorde bronnen in mijn werk mogen worden uitgediept…
Het ‘aha’ momentje kwam later; in het bekende en bestaande zijn altijd weer nieuwe dingen te ontdekken zijn. Doordat ik dichtbij mezelf kon blijven mocht ik weer aansluiten op de bron… Niet naar buiten kijken, wat heeft iedereen nodig of wat verwacht men? Maar naar binnen toe, wat zijn mijn bronnen en hoe kan ik me hier verder mee verbinden en verdiepen, zo ontstaat er vanzelf een inspirerend voorbeeld voor anderen.
In elke Inner cirkel liggen bronnen besloten die zijn aangeboord en door je hiermee te verbinden en verdiepen is daar nog enorm veel potentieel in te ontdekken.
Op de weg naar huis voelde ik de kriebel weer opkomen (deze zit ergens in mijn onderbuik) en de ideeën begonnen te stromen…. Want Ja ik wil nog heel graag een set inzichtkaarten maken die passen bij mijn eerste boek…
En JA ik wil al zo lang de Maanmagie en de Natuurritueel pakketten een ronde cirkel geven die ze verdienen!!!
Borrel de borrel…
Wat heerlijk het is er weer, anders dan ik had gezocht, maar zo waardevol hoe het is gekomen…
Dank je wel labyrint, de put en kapel voor het ontvangen van mooie waardevolle inzichten door dichtbij mezelf te blijven en weer aansluiting te vinden bij de bron.
Ik hoop dat ik je met mijn verhaal heb kunnen inspireren om ook dichtbij jezelf te blijven en wellicht eens te kijken welke bronnen jij hebt aangeboord die ook een verbinding en verdieping verdienen.
Oke en nu stop ik met schrijven want het is alweer laat… Dat is een goed teken, de flow is er weer, dan raakt de tijd op de achtergrond….
Liefs Yvonne Vrijhof
